28 Οκτωβρίου 1940

Δεν ξέρω γιατί αλλά σήμερα νοιώθω έντονα την ανάγκη να γράψω τα παρακάτω που αφορούν μόνον λίγους από ότι αντιλαμβάνομαι στις ημέρες μας………..
Μέσα από την καλή ζεστασιά του σπιτιού μου, χωρίς ιδιαίτερο άγχος για το τι θα γίνει αύριο, με μια πολύ καλή σύνταξη για τα σημερινά Ελληνικά δεδομένα, περιμένοντας να τηγανισθεί ο βακαλάος(τον θέλει η ημέρα βλέπετε), και να δω και την παρέλαση από την TV …..μελαγχόλησα !
28η Οκτωβρίου 2007 σήμερα και οι σκέψεις μου τριγυρνούν σε εκείνες τις ατέλειωτες ώρες της ίδια ημέρας του 1940, όχι ότι τις έζησα, οοοοοχι! έτσι απλά μου ήρθανε οι εικόνες στο μυαλό μου όπως κάθε χρόνο την ίδια ημέρα, από τότε που άκουγα ιστορίες από τον θείο μου που γύρισε από το μέτωπο με κομμένο πόδι, και τις αφηγήσεις του πατέρα μου, και μετά πολλά χρόνια τις συζητήσεις του πεθερού μου με τους συμπολεμιστές του (δυο γείτονες του στην Σκύδρα -Πέλλης) από τα Αλβανικά σύνορα, που σηκώνανε τις φανέλες τους και μου έδειχναν τα σημάδια από τραύματα και θραύσματα βομβών που είχαν στα κορμιά τους.
Και για να μην παρεξηγηθώ δεν θέλω ποτέ να ξαναγυρίσουν εκείνες οι ημέρες, και οι μετέπειτα χρονιές, όχι αληθινά δεν θέλω, αλλά δεν θέλω επίσης να ξεχάσουμε μονομιάς τις θυσίες εκείνων των αδελφών, των συζύγων, των φίλων, των γειτόνων, των αληθινών παλικαριών που δώσανε την ζωή τους ή κάποιο μέλος του σώματός τους, φωνάζοντας για όσους δεν το γνωρίζουν, από χίλιες φορές η ψυχή τους ΄΄δεν θα περάσουν΄΄, ΄΄δεν θα περάσουν΄΄ , ΄΄δεν θα περάσουν΄΄….
Η μόνη τιμή που τους κάνουμε, και η ποιο ταπεινή είναι η περιφορά της σημαίας και μια παρέλαση με περίσσια υπερηφάνεια σαν ένδειξη τρανής ευγνωμοσύνης για την γενναιότητα τους, κάτι που δύσκολα θα κάνανε αυτοί που υποκινούν στο να ξεχαστούν όλα.
Βλέπετε είναι πιο εύκολο να σηκώνουμε για μήνες ολόκληρους τις σημαίες του κόμματος μας και να παρελαύνουμε ανά την Ελλάδα για ψήφους, και μας ενοχλεί η παρέλαση μιας ώρας σαν ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης σ’ αυτούς που δώσανε το αίμα τους για την ελευθερία μας. Μήπως είμαστε λιγάκι υποκριτές, μήπως τα κάνουμε όλα αυτά γιατί θέλουμε βρεγμένη σανίδα να συνετισθούμε, μήπως η καλή ζωή μας πήρε τα μυαλά, μήπως το βόλεμα στα βουλευτικά έδρανα μας αποχαύνωσαν, μήπως, λέω μήπως θα έπρεπε να είχαμε πόλεμο κάθε 30 χρόνια, να χάναμε όλοι από ένα αγαπημένο πρόσωπο, και για να το τιμούμε θα έπρεπε να κάνουμε παρέλαση και να υψώνουμε την σημαία στα μπαλκόνια μας χωρίς εξαναγκασμό. Τότε και τα κανάλια θα βάζανε έστω για μία φορά να ακουστή το ΄΄παιδιά της Ελλάδος παιδιά..΄΄ κάτι που κανένα δεν κάνει σήμερα αλλά ούτε και τις προηγούμενες χρονιές.
Ακόμη και το ΟΧΙ να μην το πει κανένας διότι είναι φασιστικό! Δεν ξέρω τι να πω, αυτά σκέπτομαι και μελαγχολώ, γιατί δεν αρχίζει ακόμη η παρέλαση; Γιατί; Να δω τα νιάτα να νοιώσω υπερηφάνεια, σιγουριά για το μέλον αυτού του τόπου, να νιώσω χαρά, να μου φύγει....η μελαγχολία !