Aster dumosus - Ουρανός ή αστεράκι

Το μεγαλύτερο μέρος τόσο στην φύση αλλά και στις ΄΄ελεγχόμενες μελισσοκομικές ΄΄΄περιοχές των χωριών και πόλεων έχουν αρχίσει και μαραίνονται, ή παγώνουν, διότι τους λείπει ο ήλιος και η ζέστη. Λίγα είναι πλέον ανθισμένα φυτά που έμειναν στους κήπους και τα παρτέρια στις αυλές και στις γλάστρες.
Τα αυτοφυή στην Ελληνική φύση μηδενικά, εκτός από κάποιες καλλιέργειες σε ορισμένες ζεστές νότιες περιοχές, όπως είναι οι μουσμουλιές, που ανθίζουν από τον Νοέμβριο.
Στις αυλές ακόμη υπάρχουν, το δενδρολίβανο, το αστεράκι ή ουρανός, κάποια είδη τριανταφυλλιάς, οι ντάλιες και λίγα ακόμη μελισσοκομικά φυτά.
Ο ουρανός ή το αστεράκι είναι ένα φυτό που ανθίζει από τον Σεπτέμβριο και διατηρείται ανθισμένο μέχρι και τον Οκτώβριο. Πήρε το όνομα του από τα άνθη του που έχουν το γαλανό χρώμα του ουρανού, και αστέρι είναι το επιστημονικό του όνομα.
Η κατηγορία aster περιλαμβάνει πολύ μεγάλη ποικιλία φυτών, με διάφορους χρωματισμούς λουλουδιών όπως μπλε, ροζ, κόκκινα, άσπρα και άλλες αποχρώσεις.
Τα άνθη του έχουν διάμετρο περίπου δυο εκατοστά, με πολλά λεπτά πέταλα και πολύ πράσινο φύλλωμα. Το ύψος του ξεπερνά το ένα μέτρο, εκτός και αν μέσα Ιουλίου το κλαδέψουμε τότε κρατάμε το φυτό κοντό και δεν κινδυνεύει από το σπάσει ο αέρα.
Είναι φυτό που η ρίζα του εκμεταλλεύεται την υγρασία του εδάφους, αναπτύσσοντας πολύ καλό και μεγάλο ριζικό σύστημα. Αυτό το κάνει να ξεπετά εύκολα παραφυάδες ανά τρία έως πέντε εκατοστά, έτσι εξαπλώνεται πολύ εύκολα αφού συνεχώς ΄΄τρέχει΄΄ προς όλες τις κατευθύνσεις. Κάθε τρία ή τέσσαρα χρόνια καλό είναι να το διαιρούμε για να κρατάμε μια ισορροπία στον χώρο της αυλής ή των παρτεριών μας.
Τα άνθη του τα επισκέπτονται οι μέλισσες και συλλέγουν γύρη ποιότητος σε καλές ποσότητες αλλά και πολύ νέκταρ. Είναι από τα τελευταία μελισσοκομικά φυτά του έτους.

Chrysanthemum - Χρυσάνθεμο

Το όνομα που εδόθη σε αυτήν οικογένεια φυτών είναι ελληνικό και σημαίνει χρυσό άνθος.
Η οικογένεια αυτή που περιλαμβάνει τα χρυσάνθεμα είναι τεράστια, και ξεπερνά τις 20 χιλιάδες διαφορετικά είδη φυτών.
Είναι ένα από τα σκληρά φθινοπωρινά φυτά, που αντέχει στα κρύα, τις βροχές, και στολίζει κάθε αυλή, μπαλκόνι, και δημιουργεί όμορφες γωνιές σε κήπους και πάρκα.
Από τα τελευταία ωραία διακοσμητικά φυτά πριν τον χειμώνα και έχουν την τιμητική της μέσα στον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο και Νοέμβριο.


Στην δεύτερη φωτογραφία βλέπουμε την πλήρη εξέλιξη του χρυσάνθεμου από μπουμπούκι σε πλήρες άνθος.
Το βρίσκουμε σε πλειάδα χρωμάτων, λευκό, ροζ, μοβ, βυσσινί, λευκό, κόκκινο, κίτρινο και σε πάρα πολλές αποχρώσεις αυτών.
Το μέγεθος των φυτών φτάνει τα 120 εκατοστά ύψος (Ελληνική ποικιλία Chrysanthemum morifolium), το μέγεθος των ανθών είναι στα πέντε εκατοστά, αλλά σε κάποιες τροπικές ποικιλίες, φτάνει τα 30 εκατοστά.
Για την ανάπτυξη του χρειάζεται ήλιο, ζέστη και υγρασία σε καλό στραγγερό έδαφος.

Πολλά είδη χρυσανθέμων είναι θαυμάσια μελισσοκομικά φυτά, και το φθινόπωρο που είναι πραγματικά δύσκολη εποχή για τις μέλισσες, έρχεται η ανθοφορία τους σαν ΄΄μάνα εξ ουρανού΄΄. Δίνει πολύ νέκταρ σε μεγάλη χρονική διάρκεια, αλλά και γύρη, που οι μέλισσες την συλλέγουν όλη την ημέρα μέχρι αργά το απόγευμα, αρκεί ο ήλιος να βλέπει τα άνθη.
Τα άνθη του πριν ανοίξουν τελείως, μπορούμε να τα συλλέξουμε, να τα ξεράνουμε στην σκιά, και να τα χρησιμοποιήσουμε σαν τσάι. Βοηθά στο να κατεβάσουμε την πίεση, στο κρύωμα, και στον πονόλαιμο. Μπορούμε να το πιούμε το καλοκαίρι δροσερό, όπως επίσης μπορούμε να το δώσουμε σαν αναψυκτικό στα παιδιά άφοβα, αφού δεν περιέχει καθόλου καφεΐνη.

28 Οκτωβρίου 1940

Δεν ξέρω γιατί αλλά σήμερα νοιώθω έντονα την ανάγκη να γράψω τα παρακάτω που αφορούν μόνον λίγους από ότι αντιλαμβάνομαι στις ημέρες μας………..
Μέσα από την καλή ζεστασιά του σπιτιού μου, χωρίς ιδιαίτερο άγχος για το τι θα γίνει αύριο, με μια πολύ καλή σύνταξη για τα σημερινά Ελληνικά δεδομένα, περιμένοντας να τηγανισθεί ο βακαλάος(τον θέλει η ημέρα βλέπετε), και να δω και την παρέλαση από την TV …..μελαγχόλησα !
28η Οκτωβρίου 2007 σήμερα και οι σκέψεις μου τριγυρνούν σε εκείνες τις ατέλειωτες ώρες της ίδια ημέρας του 1940, όχι ότι τις έζησα, οοοοοχι! έτσι απλά μου ήρθανε οι εικόνες στο μυαλό μου όπως κάθε χρόνο την ίδια ημέρα, από τότε που άκουγα ιστορίες από τον θείο μου που γύρισε από το μέτωπο με κομμένο πόδι, και τις αφηγήσεις του πατέρα μου, και μετά πολλά χρόνια τις συζητήσεις του πεθερού μου με τους συμπολεμιστές του (δυο γείτονες του στην Σκύδρα -Πέλλης) από τα Αλβανικά σύνορα, που σηκώνανε τις φανέλες τους και μου έδειχναν τα σημάδια από τραύματα και θραύσματα βομβών που είχαν στα κορμιά τους.
Και για να μην παρεξηγηθώ δεν θέλω ποτέ να ξαναγυρίσουν εκείνες οι ημέρες, και οι μετέπειτα χρονιές, όχι αληθινά δεν θέλω, αλλά δεν θέλω επίσης να ξεχάσουμε μονομιάς τις θυσίες εκείνων των αδελφών, των συζύγων, των φίλων, των γειτόνων, των αληθινών παλικαριών που δώσανε την ζωή τους ή κάποιο μέλος του σώματός τους, φωνάζοντας για όσους δεν το γνωρίζουν, από χίλιες φορές η ψυχή τους ΄΄δεν θα περάσουν΄΄, ΄΄δεν θα περάσουν΄΄ , ΄΄δεν θα περάσουν΄΄….
Η μόνη τιμή που τους κάνουμε, και η ποιο ταπεινή είναι η περιφορά της σημαίας και μια παρέλαση με περίσσια υπερηφάνεια σαν ένδειξη τρανής ευγνωμοσύνης για την γενναιότητα τους, κάτι που δύσκολα θα κάνανε αυτοί που υποκινούν στο να ξεχαστούν όλα.
Βλέπετε είναι πιο εύκολο να σηκώνουμε για μήνες ολόκληρους τις σημαίες του κόμματος μας και να παρελαύνουμε ανά την Ελλάδα για ψήφους, και μας ενοχλεί η παρέλαση μιας ώρας σαν ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης σ’ αυτούς που δώσανε το αίμα τους για την ελευθερία μας. Μήπως είμαστε λιγάκι υποκριτές, μήπως τα κάνουμε όλα αυτά γιατί θέλουμε βρεγμένη σανίδα να συνετισθούμε, μήπως η καλή ζωή μας πήρε τα μυαλά, μήπως το βόλεμα στα βουλευτικά έδρανα μας αποχαύνωσαν, μήπως, λέω μήπως θα έπρεπε να είχαμε πόλεμο κάθε 30 χρόνια, να χάναμε όλοι από ένα αγαπημένο πρόσωπο, και για να το τιμούμε θα έπρεπε να κάνουμε παρέλαση και να υψώνουμε την σημαία στα μπαλκόνια μας χωρίς εξαναγκασμό. Τότε και τα κανάλια θα βάζανε έστω για μία φορά να ακουστή το ΄΄παιδιά της Ελλάδος παιδιά..΄΄ κάτι που κανένα δεν κάνει σήμερα αλλά ούτε και τις προηγούμενες χρονιές.
Ακόμη και το ΟΧΙ να μην το πει κανένας διότι είναι φασιστικό! Δεν ξέρω τι να πω, αυτά σκέπτομαι και μελαγχολώ, γιατί δεν αρχίζει ακόμη η παρέλαση; Γιατί; Να δω τα νιάτα να νοιώσω υπερηφάνεια, σιγουριά για το μέλον αυτού του τόπου, να νιώσω χαρά, να μου φύγει....η μελαγχολία !

Tagetes erecta - Κατιφές

Ο κατιφές είναι ένα θαυμάσιο φθινοπωρινό φυτό που στολίζει σχεδόν όλες τις αυλές και τα μπαλκόνια των σπιτιών στην Ελλάδα.
Υπάρχουν δυο βασικά είδη κατιφέ ο Αφρικανικός που γίνεται πιο ψηλός και με μεγαλύτερα άνθη και πιο πλούσιο φύλλωμα από τον Γαλλικό κατιφέ που είναι το δεύτερο είδος.
Είναι πολύ ανθεκτικός στο κρύο ακόμη και σε ελαφριές παγωνιές. Έχει μεγάλη ανθική διάρκεια, σχεδόν 50 ημέρες, ακόμη και με βροχερό καιρό.
Το ύψος του κυμαίνεται από 60 εκατοστά έως ένα μέτρο, και για να αναπτυχθεί καλά όταν είναι μικρό φυτό θέλει πολύ ήλιο.
Η πατρίδα του κατιφέ είναι η Βραζιλία, και οι υποτροπικές περιοχές του δυτικού ημισφαιρίου σχεδόν όλη η νότια Αμερικανική ήπειρος.
Οι Πορτογάλοι εξερευνητές που έφτασαν στην Βραζιλία αρχές του 16ου αιώνα, κατά την επιστροφή στην πατρίδα τους μετέφεραν τον σπόρο, πιστεύοντας πως είναι από την Ινδία, και γιατί γοητεύτηκαν από το χρώμα τους. Έγινε αμέσως αγαπητό μέχρι που έφτασε και στις αποικίες τους στην Αφρική όπου και θεωρήθηκε από τους εκεί κατοίκους σαν ΄΄ιερό΄΄.
Προσαρμόσθηκε πολύ εύκολα αναπτύχθηκε τόσο πολύ που έγινε γνωστό μετέπειτα σαν Αφρικανικός κατιφές, με τα γνωρίσματα που έγραψα πιο πάνω.
Διάφορα έντομα επισκέπτονται τα άνθη του κατιφέ μεταξύ αυτών και μέλισσες διότι παίρνουν γύρη και νέκταρ σε καλές ποσότητες.
Την δύσκολη εποχή του φθινοπώρου καλό είναι να έχουμε όλοι μας γλάστρες με κατιφέ στο μπαλκόνι μας διότι δίνει φως και ομορφιά η παρουσία του αλλά και για μεγάλη διάρκεια άνθησης του.

Χάνεται ο νους μου ...στα όμορφα

Συχνά πυκνά για να ηρεμώ βγαίνω και κάνω κάποια βόλτα στην γειτονία μου, περιφέρομαι έτσι απλά, και χάνεται ο νους μου στα όμορφα ντεκόρ που υπάρχουν μπροστά στις εισόδους των πολυκατοικιών, έστω με τα λίγα ή πολλά λογιών – λογιών λουλούδια, άνθη, μικρούς και μεγάλους θάμνους, ανθεκτικά τροπικά, και παραδείσια φυτά.
Φωτογραφίζω κάθε προσπάθεια και ωραία σύνθεση, μετά πλησιάζω πιο κοντά και ελέγχω για μέλισσες, πεταλούδες, και διάφορα άλλα έντομα που τυχόν ευρίσκονται πάνω τους.
Αγαπώ και σέβομαι τις φιλότιμες προσπάθειες των σύγχρονων απλών ανθρώπων, αντρών ή γυναικών, που βρίσκουν χρόνο και για αυτήν την ασχολία, αλλά και θαυμάζω κάθε ωραία γλάστρα, γωνιά κήπου και παρτέρι στα μπαλκόνια, και τις βεράντες των σπιτιών τους.
Όσα περισσότερα μαθαίνω για τα διάφορα φυτά τόσο μεγαλώνει η συμπάθεια μου και το ενδιαφέρον μου για αυτά, και η εκτίμηση μου για τους ανθρώπους αυτούς που τα νοιάζονται, τα αγαπούν και τα φροντίζουν.
Ελπίζοντας ότι όποιος διαβάσει τα παρακάτω ή παραπάνω που θα γράφονται και θα περιγράφονται θα τα απολαύσει, θα εμπνευστεί και θα παρακινηθεί να σώσει ποτίζοντας ένα διψασμένο λουλούδι, να φυτέψει, και να καλλιεργήσει από ένα φυτό μέχρι μια πράσινη γωνιά στην αυλή του ή στο μπαλκόνι του.

Yucca aloifolia - Γιούκα οκτωβριανή

Η yucca είναι ένα φυτό που ανήκει στα κακτοειδή, όπως η αγαύη, η αλόη, και η εφορβία.
Έχει αργή ανάπτυξη, είναι ανθεκτική στην ζέστη, της αρέσει ο ήλιος, είναι αειθαλές φυτό, και τα φύλλα της φτάνουν μέχρι και 60 εκατοστά μήκος με ένα αγκάθι πολύ αιχμηρό στην άκρη.
Όταν είναι εποχή άνθησης πάνω από το φύλλωμα προβάλουν βλαστάρια με μήκος που φτάνουν τα 70 εκατοστά, γεμίζουν μπουμπούκια και σιγά, σιγά ανθίζουν με λευκά προς το κρεμ άνθη, το μήκος τους γύρω στα πέντε εκατοστά, με πολύ ωραίο και δυνατό άρωμα που προσελκύουν τις μέλισσες από τις πρωινές ώρες και πριν η πρωινή δροσιά φύγει από τα άνθη.

Το νέκταρ είναι πλούσιο σε ζάχαρα και αρκετό σε ποσότητα, οι μέλισσες πριν ανοίξουν τα άνθη σπρώχνουν από το πάνω εξωτερικό μέρος την προβοσκίδα τους ανάμεσα από τα ανοίγματα που δημιουργούν τα λευκόχρωμα πέταλα όπως αυτό φαίνεται στην φωτογραφία.
Η διάρκεια άνθισης είναι περίπου δέκα ημέρες, και εποχή άνθισης διαφέρει από είδος σε είδος, Οκτωβριανή λένε την yucca aloifolia διότι ανθίζει μέσα στον Οκτώβρη. Η εποχή άνθισης των yucca αρχίζει από νωρίς το καλοκαίρι μέχρι αργά το φθινόπωρο.

Μπορούμε με yucca να κάνουμε φράκτες ή να διακοσμήσουμε κάποιες έρημες τοποθεσίες, επίσης καλή εμφάνιση έχουν και σε γλάστρες, αλλά θα πρέπει να τις τοποθετούμε σε απόμακρα σημεία ώστε να αποφεύγει κάποιος που περνά από κοντά της συχνά, να τσιμπιέται.

Στο έδαφος την φυτεύουμε σε στραγγερό μέρος και σε βάθος μισού μέτρου, ποτίζουμε πολύ καλά την ημέρα φύτευσης και ξανά μετά περίπου σε δέκα ημέρες. Κατά τα ποτίσματα αποφεύγουμε να ρίχνουμε νερό στα φύλλα διότι αναπτύσσονται μύκητες.
Η yucca aloifolia μπορεί να φτάσει τα πέντε μέτρα ύψος.

Datura stramonium - Διαβολόχορτο

Το συναντάμε σε όλο τον κόσμο με μερικές από τις παρακάτω ονομασίες, μήλο του διαβόλου, σάλπιγγα του διαβόλου, ντατούρα, φαρμακιά και άλλα πολλά.
Το γένος datura αποτελείται πάνω από 15 είδη, θάμνοι, πόα, και δένδρα.
Το ύψος του ξεπερνά τα δυο μέτρα αν ευρεθεί σε έφορο έδαφος κοντά σε ρυάκια ή ποτάμια με τρεχούμενο νερό.
Δημιουργεί πλούσιο βαθυπράσινο φύλλωμα. Από τον κορμό φύονται ακανόνιστα βλαστάρια και σε κάθε ΄΄μασχάλη΄΄, φύεται και ένα κάτασπρο άνθος, που έχει ένα πολύ γλυκό άρωμα και προσελκύει τις μέλισσες μέχρι σχεδόν που θα νυχτώσει. Την νύκτα τα επισκέπτονται σκόροι και κάποια άλλα έντομα.
Τα άνθη του ανοίγουν αργά το απόγευμα και κλείνουν με το που τα χτυπά ο πρωινός ήλιος.

Περίοδος άνθισης της Datura είναι από Ιούλιο μέχρι και τον Οκτώβριο, ώσπου να πέσουν οι πρώτοι παγετοί που παγώνουν τα φύλλα της.

Παρουσιάζει μελισσοκομικό ενδιαφέρον γιατί η περίοδος άνθισης του συμπίπτει με την πιο δύσκολη περίοδο εξεύρεσης γύρης από τις μέλισσες, έτσι δίνει καλές ποσότητες γύρης σε λευκό χρώμα και καλές ποσότητες σε νέκταρ, που οι μέλισσες για να το πάρουν μπαίνουν βαθιά στον σωληνοειδή κάλυκα της χοάνης του λευκού άνθους. Χαρακτηριστικές είναι οι πέντε προεξοχές που φέρνει κάθε άνθος των φυτών Datura, με αυτό γίνεται η αναγνώριση από πολλούς συλλέκτες αγρίων βοτάνων στους αγρούς.

Οι καρποί της Datura είναι σαν μικρά μήλα σκεπασμένα με κοντά σκληρά αγκάθια, στο εσωτερικό τους ευρίσκονται οι μικροί σκουρόχρωμοι σκληροί σπόροι. Έχουν γίνει αρκετά ατυχήματα και στην χώρα μας με την κατάποση αυτών των σπόρων από παιδιά ιδίως γιατί στην αρχή έχουν γλυκιά γεύση. Επίσης και ηλικιωμένοι μπερδεύονται όταν το φυτό είναι μικρό και το μαζεύουν από τους αγρούς μαζί με άλλα χόρτα για σαλάτες, γιαυτό καλό είναι να είμαστε καχύποπτοι, αν δεν γνωρίζουμε καλά τι χόρτο είναι δεν το μαζεύουμε.
Αν πιάσουμε τα φύλλα του φυτού, πρέπει να πλύνουμε τα χέρια μας καλά και να αποφύγουμε να τρίψουμε τα μάτια μας, υπάρχει περίπτωση να υποστούμε μερική τύφλωση για κάποιες ώρες.

Abelia chinensis - Η Αμπέλια

Η αμπέλια είναι φυτό που γίνεται θάμνος μέχρι και 2 μέτρα ύψος. Τα φύλα του είναι σκούρα πράσινα και στιλπνά με μήκος που φτάνουν στα 5 εκατοστά.
Ανθίζει από Μάιο μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου και κάποιες χρονιές όταν το επιτρέπει ο καιρός η ανθοφορία της αμπέλια φτάνει και στα μέσα του Οκτώβρη.
Τα άνθη της είναι άσπρα και ευωδιάζουν. Το κάθε άνθος έχει πέντε λευκά χνουδωτά -στο εσωτερικό κυλινδρικό τους μέρος - πέταλα και πέντε ροδόχρωμα σέπαλα.
Θεωρείται από τα καλά μελισσοκομικά φυτά αν το ποτίζουμε και το προσέχουμε, διότι μετά την δεύτερη χρονιά αν λιπαίνεται και κλαδεύεται ελαφρώς, οι ταξιανθίες του είναι σε ενέργεια μέχρι αργά το φθινόπωρο.

Η αμπέλια δίνει πλούσιο σε ζάχαρα νέκταρ καθώς και γύρη σε ελαφρώς ροζ χρώμα, πλούσια τόσο από πλευράς θρεπτικής αξίας αλλά και σημασίας καθόσον τους 3 μήνες, Ιούλιο Αύγουστο και Σεπτέμβριο που λείπει, βοηθά σημαντικά τα μελίσσια μας να συντηρούν τους πληθυσμούς τους. Αυτός είναι και ο λόγος που προσελκύει πέραν των μελισσών πολλές πεταλούδες και άλλα φυτοφάγα έντομα κατά την διάρκεια της ανθοφορίας της.
Μπορούμε να κάνουμε γωνιές στα παρτέρια μας, καθώς και βραγιές με αμπέλιες κατά μήκος πλακόστρωτων, τοίχων και περιφράξεων.

Το κλάδεμα του είναι υποχρεωτικό για δύο σημαντικούς λόγους, πρώτον με την αφαίρεση των παλαιών, ξερών και σάπιων ξύλων, αυξάνεται η ροή του αέρα που διαπερνά τα φυλλώματα του, και αφού αερίζονται έχουμε λιγότερες ασθένειες και ταυτόχρονα συμβάλουμε στην αύξηση και την παραγωγή λουλουδιών της αμπέλιας.

Carduus crispus - Μικρό γαϊδουράγκαθο

Αυτό το είδος αγκαθιού το βρίσκουμε σε ολόκληρη την Ελλάδα, προτιμά εδάφη με ελαφρά υγρασία, την οποία το πλούσιο ριζικό του σύστημα εκμεταλλεύεται κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η κατασκευή του φυλλώματος είναι τέτοια που δεν επιτρέπει την μεγάλη εξάτμιση υγρασίας.
Κατά μήκος του κορμού του αναπτύσσονται σταυρωτά τέσσερις καταπράσινες φυλλοειδείς μεμβράνες, που ΄΄στολίζονται΄΄ με αγκάθια που το μήκος τους ξεπερνά τα δυο εκατοστά, αυτά το προφυλάσσουν από τα διάφορα φυτοφάγα ζώα.

Όχι όμως και από διάφορα έντομα όπως είναι οι ακρίδες και κάποια άλλα είδη φυτοφάγων σκαθαριών όπως το Rhinocyllus conicus που πάνω και σ’ αυτό το αγκάθι μεγαλώνει, τρέφεται, ζευγαρώνει, και γεννά.
Χαρακτηριστικά είναι τα φύλλα του Carduus crispus που μοιάζουν σαν λόγχες και όχι μόνον, μετρήθηκαν σε φύλλο μήκους 6 εκατοστών πάνω από 15 αγκάθια μικρά και μεγάλα σε κάθε του πλευρά.
Τα άνθη προφυλάσσονται από πολλά φυλλαράκια που απολήγουν σε αγκάθια, ευρίσκονται σε ταξιανθίες, τα επισκέπτονται πολλά έντομα, πεταλούδες, βομβίνοι, αγριομέλισσες και ήμερες μέλισσες.
Από μελισσοκομικό ενδιαφέρον είναι πραγματικά σπουδαίο μελισσοκομικό φυτό διότι δίνει μεγάλες ποσότητες σε γύρη χρώματος υπόλευκου όπως αυτή φαίνεται στην πρώτη φωτογραφία. Η γύρη ευρίσκεται στην κορυφή των ανθήρων οι οποίοι έχουν κυλινδρική μορφή και ευρίσκονται σαν φούντα στην κορυφή του άνθους που με την σειρά του ευρίσκεται στην άκρη των κλαδιών που φύονται κατά μήκος του κορμού. Βέβαια και από τα μητρικά κλαδιά ξεφυτρώνουν άλλα μικρότερα στελέχη που και αυτά με την σειρά τους καθένα βγάζει και ένα μπουμπούκι που αναπτύσσεται σε μια πανέμορφη ταξιανθία χρώματος ροζ, που την συνθέτουν πολλά πεντάφυλλα μικρά ροζ άνθη που στην μέση τους έχουν τον ανθήρα, αυτό φαίνεται καθαρά στην δεύτερη φωτογραφία.
Η γύρη κολλά στο τρίχωμα των μελισσών που γυροφέρνει πάνω στο άνθος βουτώντας την προβοσκίδα της σε κάθε άνθος της κεφαλής και έτσι και εδώ έχουμε αμφίδρομο αποτέλεσμα, επικονίαση και συλλογή γύρης.
Το νέκταρ του φυτού Carduus crispus είναι πλούσιο σε ζάχαρα και αρκετό σε ποσότητα σε κάθε φυτό. Το μέλι που γίνεται από αυτό το αγκάθι έχει χρώμα ανοικτό κίτρινο και κρυσταλλώνει σχετικά εύκολα.
Μετά την επικονίαση που γίνεται από τα διάφορα έντομα, πέφτουν τα πέταλα των ταξιανθιών και στην θέση τους αναπτύσσονται μικροί χνουδωτοί θύσανοι(μικροί τα λέγαμε αλεξίπτωτα), που με το παραμικρό φύσημα του ανέμου εκτινάσσονται μακριά όπου πέφτοντας στην γη αρχίζει η γνωστή διαδικασία της ανάπτυξη τους.

musa - Μπανάνα

Η μπανάνα είναι φυτό ποώδης, δεν κάνει δηλαδή ξυλώδη κορμό. Ο κορμός τοy δημιουργείται από τις θήκες των φύλλων της.
Τα φύλλα της ξεπερνούν τα δυο μέτρα μήκος και το πλάτος τους τα σαράντα εκατοστά, το χαρακτηριστικό τους είναι πως στο μέσον του πάνω μέρους και κατά μήκος του ευρίσκεται ένα αυλάκι για την συλλογή του νερού ή της όποια υγρασίας δημιουργείται εκεί.
Υπάρχουν πολλές ποικιλίες μπανάνας σε ολόκληρο τον κόσμο με αρκετές διαφορές, τόσο ως προς την εικόνα των φυτών όσο και των καρπών τους. Στην πατρίδα μας φυτείες μπανανιάς καλλιεργούνται στην Κρήτη και στην νότια Πελοπόννησο.
Σαν διακοσμητικό φυτό όμως ευρίσκεται σε ολόκληρη την Ελλάδα, στολίζοντας τις αυλές και τους κήπους, ακόμη και σε γλάστρες την βλέπουμε στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών.
Δυο ποικιλίες είναι τα χαρακτηριστικότερα είδη που έχουν απλωθεί σαν διακοσμητικά περισσότερο, η musa basjoo και η musa acuminata διότι είναι από τα πιο σκληρά είδη στο κρύο.
H πατρίδα της ποικιλίας musa basjoo είναι τα νησιά Ryukyu της Ιαπωνίας, είναι και το πιο ανθεκτικό στο κρύο, αντέχει μέχρι -25 βαθμούς Κελσίου όπως περίπου και η άλλη ποικιλία musa acuminata. Πολλαπλασιάζεται με σπόρους και με παραφυάδες που φύονται γύρω από το μητρικό φυτό και το βοηθούν να έρθει σε ανθοφορία για να καρπίσει.
Ανθίζει από τον μήνα Αύγουστο και η ανθοφορία του τελειώνει μέσα στον Οκτώβριο.
Η μπανάνα είναι άριστο μελισσοκομικό φυτό διότι δίνει μεγάλες ποσότητες γύρης και νέκταρος. Το νέκταρ είναι πλούσιο σε ζάχαρα και προσελκύει τις μέλισσες από τις πρωινές ώρες, η γύρη είναι υπόλευκη προς το κρεμ.
Κάποια πρωινά το πλούσιο σε ζάχαρα νέκταρ τρέχει πάνω στην εξωτερική επιφάνεια των καλυμμάτων των ταξιανθιών, αυτό προσελκύει και άλλα έντομα όπως είναι οι σφήκες, ακολουθώντας την ροή φτάνουν στις ΄΄πηγές΄΄ εκεί αρχίζουν να κόβουν, με τις δαγκάνες που διαθέτουν, την λεπτή σάρκα του ανθού όπως φαίνεται στην τελευταία εικόνα, και αρχίζουν να ρουφάνε το πολύ γλυκό νέκταρ, όπως μέρος του φαίνεται καθαρά στο εσωτερικό της σακούλας στο κάτω μέρος του ανθού.
Αυτή τους η ενέργεια βοηθά τις μέλισσες που βρίσκουν πολύ εύκολα τον τρόπο να πάρουν το υπόλοιπο χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
Η γύρη ευρίσκεται κατά μήκος των δύο πλευρών του κάθε στενόμακρου ανθήρα και στο μέσο υπάρχει αυλάκι. Δίνει ικανοποιητικές ποσότητες που οι μέλισσες την συλλέγουν μέχρι αργά το απόγευμα.
Η επικονίαση έχει σαν αποτέλεσμα την δημιουργία των γνωστών σε όλους μας γλυκύτατων καρπών με το όνομα μπανάνα.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΦΥΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Abutilon striatum - Αβουτίλη ή Αβούτιλο

Η αβουτίλη ανήκει στην οικογένεια Malvaceae.
Είναι φυτό με γρήγορη ανάπτυξη που γίνεται μεγάλος θάμνος ή μικρό δένδρο ύψους μέχρι 2 μέτρα.
Τα φύλα της αβουτίλης είναι πράσινα με μεγάλους μίσχους και χαρακτηριστικό παλαμοειδές σχήμα με τρεις έως πέντε λοβούς που φτάνουν σε μήκος τα 20 εκατοστά. Ο δυνατός άνεμος σχίζει τα φύλλα της, και το κρύο ταλαιπωρεί το φυτό, καλό είναι η θέση του να είναι απάνεμη.
Ανθίζει από Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο, δίνει γύρη και νέκταρ.Τα άνθη του έχουν χρώμα έντονο κόκκινο και σχήμα καμπάνας και χαρακτηριστικό τους είναι πως όλα σχεδόν κοιτάνε το έδαφος.

Η αβουτίλη εύκολα μπαίνει σε κήπους και γωνιές σε πάρκα , γίνεται επίσης και ανεμοφράκτης. Μπορεί να αναπτυχθεί σε όλα τα εδάφη ακόμη και σε μεγάλη γλάστρα σε μπαλκόνι, θέλει όμως φως και όχι σκοτεινό μέρος, ο ήλιος την βοηθά να αναπτυχθεί γρήγορα όταν το έδαφος έχει την ανάλογη υγρασία. Στην φωτογραφία βλέπουμε τα ίχνη που άφησε η επίσκεψη των μελισσών. Γύρη πεσμένη πάνω στο φύλο. Οι επισκέψεις γίνανε και το όφελος αμφίδρομο, για το φυτό η επικονίαση επετεύχθη αλλά και οι μέλισσες πήρανε το γενναίο μερίδιο τους τόσο σε γύρη όσο και σε νέκταρ, αφού για αρκετές μέρες τριγύριζαν τα πανέμορφα με πέντε κατακόκκινα πέταλα, λουλούδια της αβουτίλης.

Τα άνθη είναι ίδια σε όλα τα είδη σχεδόν που ανήκουν στην οικογένεια Malvaceae. Έτσι και της Αβουτίλης τα άνθη έχουν πέντε πέταλα και φύονται επικαλυπτικά σε τέτοιο σχήμα έτσι ώστε να δημιουργούν σχήμα καμπάνας και είναι ανθεκτικά. Αυτό βέβαια ενισχύεται και από τους ευδιάκριτους χρωματικά ΄΄νευρώνες΄΄ που διασχίζουν κάθε ένα πέταλο.

Χαρακτηριστικό το σχήμα των φύλλων(τρίλοβο) και το κόκκινο άνθος που ΄΄κοιτά΄΄ το έδαφος.